جلوه

بسمه تعالی

13 رجب سالروز قدم بر گیتی گذاشتن همنور اسم اعظم، علی (ع) مبارک باد!  

خوشا آنان که اشک و آه دارند

درون خانه دل چاه دارند

خوش آن اشک و خوش آن آهی که شبها

به نخلستان مولا راه دارند (شاعر:نمی دونم)

ندای این الرجبیون، صدای خیبر گزیدگان صهیون، اندوه بدنهای پاره پاره حیدریون، شعف افتخار انگیز فتح فاطمیون. این چه رجبی است!

 دعا، جهاد، شهادت، فتح، افتخار، چه رجبی است این رجب امسال!

غم ظلمی که بر اسلام و مسلمین می رود. از دروغ هایی که به نامهای زیبایی چون حقوق بشر، مردم سالاری، مبارزه با تروریسم و ... در فضای رسانه ای بین المللی گفته می شود و بوی مشمئز کننده فسادی که جهان را در بر گرفته است.

 شادمانی خزنده غریبی که در میانه همین اندوه از دیدن نشانه هایی نامعمول از احساسی که نمی دانی چگونه باز گویی دردل آدم وارد می شود.

 اگر درست تعبیر کرده باشی به صدای پا می ماند. به احساسی که از شنیدن صدای پا در تو برانگیخته می شود بعد از یک انتظار طولانی. بعد از انتظاری که داری نا امید می شوی.

صدای پایی که هرری دلت را می ریزد. گوشهایت را تیز می کند. چشمهایت را به اطراف می چرخاند. در چهره هر کسی در اطرافت انتظار دیدنش را داری و اگر ببینی اصلا تعجب نمی کنی.

چهل قبیله شیطان

هر کدام نماینده ای فرستاده اند

و

شمشیری

و عهد بسته اند در شورایی به نام امنیت!

تا شبانگاهی، به ناگاه

حمله آرند بر پیکر نازنین

«بیداری اسلامی»

و بگویند اجماع جهانی بوده است علیه تروریسم!

کسی نیست

یا علی مددی!